آدم تا وقتی جوونه برای عشق وقت داره!

تا وقتی که تازه ایم برای خیلی چیزها وقت داریم...
برای سوال کردن،برای یاد گرفتن، برای بازی کردن و کشف کردن
هرچی که بزرگتر میشیم وقتمونو کار میگیره...
پول میگیره و ما پول در میاریم که برسیم به اون چیزایی که دلمون میخواد براش وقت بذاریم
ولی کم کم پول میشه همون چیزی که دلمون میخواد براش وقت بذاریم...
اینجوری میشه که دیگه وقت نداریم برای هیچ کاری بجز کار!
خب من هنوز دانشجو ام و کار نکردنم و هنوز وقت دارم برای خیلی چیزها...و احتمالا بعدا من هم وقتمو از دست میدهم در راه پول.
من هنوز وقت دارم که برم از جوونه برگ عکس بگیریم...من هنوز وقت دارم که کتاب دلخواهمو بخونم...من هنوز وقت دارم برای گالری رفتن...
من هنوز وقت دارم برای تنها نبودن....وقت دارم برای عشق...وقت دارم برای زندگی...
از سی سالگی به بعد و اگر خوش شانس یاشم تا 60 سالگی مثلا دیگه هیچ وقتی برای خودم ندارم...تا شاید اگه دووم بیارم ده سال آخرم که میگن خرفت شدی باز بتونم تو پارک بشینم و حرکت پروانه هارو دنبال کنم اما این بار با مردمک چشمم نه پاهام...اگر خوش شانس باشم بتونم کتاب بخونم...
و اگر خوش شانس تر باشم کسی کنارم باشه که ببوسمش و بهش عشق بدم!

شاید شیدا شاید هم دوره های زندگی...